25Η ΜΑΡΤΙΟΥ

Πολλές εγγραφές θα συναντήσετε στο διαδίκτυο
για την αυριανή επέτειο...

Γι' αυτο εγω απλά θα σας παραθέσω
τον λόγο που εκφώνησε
μπροστά σ ενα πλήθος μαθητών
το 1838 στην Πνύκα

ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

«Όταν έμβηκα εις την Τριπολιτσά,
με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάριό
που εκρέμαγαν τους Έλληνας.

Αναστέναξα και είπα:
«Άϊντε, πόσοι από το σόγι μου
και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί»,
και διέταξα και το έκοψαν».

( Θ.Κολοκοτρώνης)

Παιδιά μου !

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους όποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των.

Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας. Και διά τους παλαιούς Έλληνας, όποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, όποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, διά ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας.

Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους όποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο.

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν.
Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, διά να αλλάξει ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν.
Τον έναν έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ (αντιβασιλέα), έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος.
Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες (προεστοί) εις όλα τα μέρη.
Η τρίτη τάξις, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέροντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμέρα χειρότερα, διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού.

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετέφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς όπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποιους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποιαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε.

Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν ή Εταιρεία.

Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πώς δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: “πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;”,
άλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας ή επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι, εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, ή γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή ή ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη.

Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν αρμάδα.

Άλλά δεν εβάσταξε!.

Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε;
Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια.

Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του.


Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί.
Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ’ επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ’ η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία.

Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας και καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον, δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους - πέντε χρόνους τη νεότητά σας, και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματα σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και κατά την παροιμία, “μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε”.

Η προκοπή σας και ή μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας .

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος, και διά τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας.

Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, διά να ωφεληθείτε από τα περασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχόνοιας, την οποίαν να αποστρέφεστε, και να έχετε ομόνοια.

Εμάς μη μας τηράτε, πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθεί η νύκτα και η αυριανή ήμέρα.

Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε και διά να γίνει τούτο πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία και την φρόνιμον ελευθερία!

Ρατσισμός ... απο την κούνια ! ! !

Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι



Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού, μεταξύ άλλων, η 21 Μαρτίου.

Επιλέχθηκε άραγε αυτή η πρώτη μέρα της Άνοιξης για να υπενθυμίσει στους ανθρώπους, ότι πρέπει να ανοίξουμε τη καρδιά, την ψυχή και το μυαλό μας στον άλλο, τον διαφορετικό άνθρωπο, όπως ανοίγεται και η φύση σε εμάς;

Ρατσισμός είναι να θεωρούμε κάποια άλλη ομάδα ανθρώπων ως κατώτερη ή ακόμη και άξια περιφρόνησης, λόγω της φυλετικής ή εθνικής τους καταγωγής.

Αιτία του ρατσισμού είναι συνήθως ένα μίγμα υπεροψίας και φόβου. Το αποτέλεσμα, μέσα μας, είναι να βλέπουμε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων με εχθρότητα και προκατάληψη.

Πράξεις ρατσισμού και διακρίσεων αποτελούν αφενός παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αφετέρου απειλές για τις δημοκρατικές κοινωνίες μα και τις πανανθρώπινες αξίες .

Ο ρατσισμός και οι διακρίσεις υπάρχουν και στην Ελλάδα. Εμείς εδώ δυστυχώς για τα κρούσματα ρατσισμού, συνήθως αναζητούμε πρόσχημα στην εθνική μας καταγωγή, στην ελληνικότητά μας και στην ένδοξη ιστορία μας.

Μορφές ρατσισμού υπάρχουν πολλές...

Εγω θα ηθελα ν αναφερθώ σε μια μονο απο αυτές...

Στον ρατσισμό που δειχνει το ιδιο μας το κρατος απέναντι στα παιδιά που γεννιούνται απο μετανάστες...

Σε όσα απο αυτα τα παιδιά γεννιούνται εδώ, αρνείται ακόμα και το πιο στοιχειώδες, το απλό πιστοποιητικό γέννησης.

Τα παιδιά που αποτελούν τη δεύτερη γενιά μεταναστών/τριών είναι πια αναπόσπαστο τμήμα των ανθρώπων που κατοικούν σʼ αυτόν τον τόπο. Ολα γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Όλα φοιτούν στα ελληνικά σχολεία και μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα. Όμως, το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα.

Οι συνέπειες είναι δραματικές: Αφού δεν εγγράφονται στα δημοτολόγια, δεν μπορούν να αποκτήσουν πιστοποιητικό ότι γεννήθηκαν σʼ αυτή τη χώρα. Έτσι είναι μετέωρα, χωρίς χαρτιά και χωρίς διαβατήριο, αφού μετά τα 18 τους χρόνια πρέπει ξαφνικά να αποδείξουν ότι έχουν εισέλθει και διαμένουν νόμιμα στη χώρα! Δηλαδή, καταδικασμένα στην καθημερινή ανασφάλεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό!

Νέοι και νέες που ζουν και σπουδάζουν στην Ελλάδα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απελαθούν και να χωριστούν απο τους μόνιμα εγκατεστημένους εδω γονεις τους.

Αυτή η ρατσιστική μεταχείρηση καποτε θα πρεπει να σταματήσει.
Και αυτό πρέπει να γίνει δίνοντας ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα εκδίδοντάς τους το πιστοποιητικό γέννησης.

Ο πραγματικά μεγάλος άνθρωπος, ο πραγματικά μεγάλος λαός, είναι αυτός που ξέρει να κατανοεί την διαφορετικότητα των άλλων και να τους αποδέχεται ενώ ταυτόχρονα διατηρεί αλώβητη τη δική του ταυτότητα.

Εαν θελετε μπορειτε να συμμετάσχετε κι εσεις κατα αυτου του ειδους ρατσισμού

υπογράφοντας εδω

Μη με κοιτάς

Αχ των χειλίων σου τη γραμμή
ποιός εχει ζωγραφίσει,
ποιός εχει ζωγραφίσει,
και των ματιών σου την σιωπή
ποιός θα την τραγουδήσει,

ποιός θα την τραγουδήσει.

Μή με κοιτάς,
μη με τρυπάς
μ αυτά τα μάτια αφέντες

γιατι η σιωπή καμμιά φορά
λέει βαρειές κουβέντες.

Απ των χειλιών σου το γκρεμό
κάποιος να με γκρεμίσει,
κάποιος να με γκρεμίσει

κι εκει που κρύβεις τον καημό
για πάντα να με κλείσει.

Μη με κοιτάς,
μή με τρυπάς
μ αυτά τα μάτια αφέντες
γιατί η σιωπή καμμιά φορά
λέει βαρειές κουβέντες.


Γιατι η σιωπή καμμιά φορά
λέει βαρειές κουβέντες.

Αυλαία

τσαλακώνω στη χούφτα μου
ενα μικρό χαρτάκι...

εισιτήριο για παράσταση ήταν . . .

κι εγώ ο αφελής
ενόμιζα

πως ήταν για ζωή...

Η Διώρυγα του Παναμά

Ενα απο τα μεγαλύτερα σύγχρονα επιτεύγματα του ανθρώπου και της Μηχανικής ειναι η Διώρυγα του Παναμα...

Ενα εργο που για να ολοκληρωθεί εκανε 12 χρόνια και ενώνει τους 2 ωκεανούς Ατλαντικό απο το λιμάνι του CRISTOBAL και τον Ειρηνικό στο λιμάνι της BALBOA μεσω μιας τεχνιτής διώρυγας μήκους 92χλμ διαμέσου ενος ορεινού ογκου της Κεντρικής Αμερικής...

Αυτο ηταν και το κυριώτερο πρόβλημα , γιατι η λίμνη που υπάρχει μεσα στον ορεινό αυτό ογκο ειναι περίπου 100 μετρα πιό ψηλά απο την στάθμη των ωκεανών. . . Ετσι επρεπε να βρεθεί ενας τόπος να ανυψώνονται τα πλοία μέχρι αυτό το ύψος.

Ενα εργο που την κατασκευή και διάνοιξή του ξεκίνησαν οι Γάλλοι αλλα λόγω των πολλών θανάτων απο αρρώστιες μεσα στην τροπική βλάστηση αλλα και λόγω πολλων ατυχημάτων εγκατέλειψαν την προσπάθεια για να την αναλάβουν οι Αμερικάνοι το 1903 και να την παραδώσουν σε λειτουργία στις 15 Αυγούστου το 1914.

Δημιουργήθηκε κατ αρχάς λοιπόν μία τεράστια τεχνιτή λίμνη και 3 ενότητες που εχουν 3 δεξαμενές η καθεμιά (κατι σαν μπανιέρες) .

Σκοπός αυτων των δεξαμενών, βασισμένων στην αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων, ειναι να ανυψώνουν ή να κετεβάζουν τα πλοία σε διαδοχικά επίπεδα.

Κάθε δεξαμενή εχει μήκος= 305 μ , πλάτος= 33.5μ και βάθος= 26μ

Ετσι το μεγαλύτερο μέγεθος ενος πλοίου για να μπορέσει να περάσει ειναι :

Μηκος=295μ Πλατος= 32μ και Βύθισμα= 12μ .
Ο τύπος αυτων των πλοίων ονομάζεται PANAMAX.

Στα πλευρικά τοιχώματα των δεξαμενών υπάρχουν σιδηροδρομικές ράγες οπου κινούνται οδοντωτά τρενάκια τα οποία "δένουν και τραβούν" το πλοίο μέσα στην δεξαμενή.

Στις πρώτες δεξαμενές Gatun το πλοίο που κατευθύνεται απο τον Ατλαντικό προς το Ειρηνικό ανυψώνεται διαδοχικά 25μ για να μπορέσει να φτάσει στο ύψος της τεχνιτής λίμνης.

Αφου διασχίσει περίπου 33 μιλια φτάνει στην δεύτερη συστοιχία δεξαμενών P.Miguel οπου κατεβαίνει 9μ για να μπει στην λίμνη Μιραφλόρες.

Και τέλος φτάνει στις τελευταίες δεξαμενές Miraflores οπου κατεβαίνει πάλι διαδοχικά αλλα 20μ για να ερθει στο υψος των υδάτων του Ειρηνικού ωκεανού.

Ειναι μια υπέροχη διαδρομή που διαρκει λιγότερο απο 12 ωρες μεσα σε μια παρθένα τροπική βλάστηση. Οσες φορές και αν ετυχε να την διασχίσω (και ηταν πάμπολες) ποτέ δεν χόρταινα να την απολαμβάνω.

Σας συνιστώ να δειτε εδω παρα πολυ παραστατικά την όλη διαδρομή και τον
τροπο λειτουργίας των δεξαμενών.
(Πατήστε στο Transit και στο Operation αντίστοιχα και απολαύστε το).

Ταξιδιάρικα πουλιά

Σε γαλάζιους ουρανούς
γλύστρησα να ξεφύγω ,
μη γίνω κι εγώ σαν αυτούς
που προσπαθούσα ν' αποφύγω.


Ασημένια βράδυα
σκεπάζουν το δικό μου ωκεανό
και όνειρα-καράβια
οδεύουν για άγνωστο βυθό.


Σε μια χρυσοκίτρινη αμμουδιά
απόθεσα την ψυχή μου
και φόρτωσα σε ταξιδιάρικα πουλιά
φευγάτη την ζωή μου.

Γ Υ Ν Α Ι Κ Α

Ημέρα της γυναίκας....

Κάθε μέρα είναι η μέρα της γυναίκας. Μια φορά το χρόνο, όμως, την ΤΙΜΟΥΜΕ !

Τιμούμε την προσωπικότητα και κυρίως τους αγώνες της...

Η 8η Μαρτίου εχει καθιερωθει Παγκοσμίως σαν Ημέρα της Γυναίκας.

Της Μάνας, της συζύγου, της κόρης. Της γυναίκας της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου.

Της γυναίκας της εργαζόμενης και ιδώς της άνεργης.

Η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Γυναικών
δεν είναι ημέρα γιορτής. Αποτελεί μία ημέρα προβληματισμού και σκέψης σχετικά με την αξία της ισότητας μεταξύ γυναικών και ανδρών και τον πολυδιάστατο ρόλο της γυναίκας σε όλα τα πεδία της ζωής.

Η Ημέρα αυτή είναι μία αφορμή για να υπενθυμίσει τις δεσμεύσεις μας απέναντι στην κοινωνία...

Η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν αποτελεί μόνο κοινωνική και δημοκρατική απαίτηση, αλλά είναι μια επείγουσα ανάγκη για εκατομμύρια γυναίκες της καταπίεσης , της κακοποίησης , της εκμετάλευσης και της ανισότητας την οποία γενικά ακόμα και στον 21ο αιώνα βιώνουν....

Η τελευταία Ελληνίδα Θεά ...

Αυριο συμπληρώνονται 15 χρόνια απο τοτε που έφυγε για την γειτονιά των Θεών μια

" δική μας " Θεά...

Η ΜΕΛΙΝΑ μας.

Την χαρακτήρισαν " τελευταία Ελληνίδα θεά " και " γυναίκα - φλόγα ".

Όλη της η ζωή ήταν γεμάτη όνειρα, ελπίδες, αγωνίες και αγώνες.

Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες του 20ού αιώνα.

Υπήρξε πολύμορφη προσωπικότητα.

Κορυφαία αγωνίστρια της Δημοκρατίας στον αγώνα κατά της χούντας (1967-1974).

Σπουδαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου με διεθνή καριέρα και με ερμηνείες που έχουν καταγραφεί στις σελίδες της Έβδομης Τέχνης.

Πολιτικός που σημάδεψε με την παρουσία της τον πολιτισμό της Ελλάδας.

Τη βάφτισαν Αμαλία - Μαρία, δεν τη φώναξαν όμως έτσι ποτέ. Το όνομα που θα χρησιμοποιούσαν σε όλη της τη ζωή, και με το οποίο έγινε πασίγνωστη,
ήταν το " Μελίνα ".

Πολλές φορές δεν χρειαζόταν καν το επίθετο " Μερκούρη " για να συστηθεί.

Ήταν η Μελίνα όλων των Ελλήνων, αλλά και η Μελίνα των ξένων.

Η Μελίνα γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Καταγόταν από οικογένεια πολιτικών και ήταν η αγαπημένη εγγονή του Σπύρου Μερκούρη, ενός από τους πιο επιτυχημένους και δημοφιλείς Δημάρχους της Αθήνας για περισσότερα από 20 χρόνια.

Εδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου οπου εγινε δεκτή πανηγυρικά και την ανέλαβε ο Δημήτρης Ροντήρης.Ακολουθεί μια περίοδος που ζει στο Παρίσι.

Με την επιστροφή της στην πατρίδα, της γίνεται η πρώτη πρόταση να πρωταγωνιστήσει σε κινηματογραφική ταινία. Πρόκειται για την " Στέλλα " του Μιχάλη Κακογιάννη από το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Παρότι το αξίζει, δεν θα πάρει το βραβείο του Φεστιβάλ των Κανών το 1956. Η εμφάνισή της σ'αυτό,όμως,θα είναι μοιραία, αφού εκεί θα γνωρίσει τον σκηνοθέτη Ζυλ Ντασσέν, κατοπινό σύντροφό της δια βίου.

Η διεθνής αναγνώριση είναι γεγονός. Θ ανοίξει τα φτερά της το 1967 για το Μπρόντγουεϊ. Τα μεσάνυχτα της 21ης Απιλίου, ο Μάνος Χατζιδάκις της τηλεφωνεί για να της πει οτι έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα.

Η Μελίνα κάνει δηλώσεις στα αμερικάνικα ΜΜΕ.

"Σας παρακαλώ μην πάτε στη χώρα μου" λέει κλαίγοντας.

Για τις δηλώσεις αυτές, η χούντα θα της αφαιρέσει την ελληνική ιθαγένεια στις 12 Ιουλίου του ίδιου χρόνου.

Εκείνη θα απαντήσει με το ιστορικό πλέον :

" Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας ".

Το σύνθημα για την αντιδικτατορική δράση έχει δοθεί.

Με τον Ζυλ Ντασσέν, με τον Μίκη Θεοδωράκη, με άλλους φίλους, η Μελίνα θα γίνει ο εφιάλτης της χούντας. Ετσι θα γνωρίσει και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θα συμμετάσχει σε διαδηλώσεις, απεργίες πείνας, συναυλίες και πολιτικές εκδηλώσεις.Η χουντα απαγορεύει τα τραγουδια της και δεσμεύει την περιουσία της.

Στις 26 Ιουλίου του 1974, δύο μόλις μέρες μετά την πτώση της χούντας, επιστρέφει στην Ελλάδα. Εκλέγεται βουλευτης τον Νοέμβριο του 1977 και οταν το ΠΑΣΟΚ κερδισε τις εκλογές τον Οκτώβριο του 1981, η Μελίνα Μερκούρη ορίζεται Υπουργός Πολιτισμού και παραμένει στη θέση αυτή 8 συνεχή χρονια.

Ένα από τα σημαντικότερα οράματά της υπήρξε η επιστροφή στην Ελλάδα των Μαρμάρων του Παρθενώνα,που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο.

Εθεσε το θέμα για πρώτη φορά ως Υπουργός Πολιτισμού τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό, στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO και δεν σταμάτησε να αγωνίζεται μέχρι το θάνατό της.

"Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας", έλεγε.

"Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας".

Και " Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λεω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ".

Ναι Μελίνα , ΖΕΙΣ ....

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΖΕΙΣ

ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ...

Δεν πιστεύω οτι υπάρχει Ελληνίδα ή Ελληνας που να μην αγάπησε την ΜΕΛΙΝΑ και να μην αισθάνθηκε περήφανος γι αυτήν ! ! !

Εφυγε για την γειτονιά των αγγέλων στις
6 Μαρτίου 1994, στο νοσοκομείο "Μεμόριαλ" της Νέας Υόρκης και κηδεύτηκε στις 10 Μαρτίου με τιμές Πρωθυπουργού.

Ολα οσα πρέπει να ξέρετε για τα κρασιά... (Μέρος 2ο)

Η Κ Α Β Α

H κάβα είναι ο χώρος όπου το κρασί, εμφιαλωμένο πια, αποθηκεύεται και παραμένει σε ιδανικές συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας, περιμένοντας τη στιγμή κατανάλωσής του.

Τα χαρακτηριστικά μιας καλής και σωστής κάβας είναι τα εξής:


1. Ο προσανατολισμός της να είναι βόρειος για την αποφυγή των μεγάλων μεταβολών της θερμοκρασίας και τη θέρμανση που προκαλεί η έκθεση προς νότο.

2. Η θερμοκρασία. Είναι σημαντικό να έχει σταθερή θερμοκρασία, με ιδανική 11ο C.

3. Η υγρασία και ο αερισμός. Μια ελαφριά υγρασία είναι απαραίτητη για την αποφυγή της ξήρανσης των πωμάτων, αλλά η υπερβολική αλλοιώνει τα καψύλια και τις ετικέτες. Η ιδανική υγρασία είναι 70-75%.
Ο αερισμός είναι απαραίτητος για την αποφυγή των οσμών που μπορούν να εισχωρήσουν στο κρασί.

4. Η ηρεμία. Πρέπει να αποφεύγονται οι κραδασμοί που προέρχονται από εξωτερικά αίτια, όπως ασανσέρ, αυτοκίνητα κ.λπ. γιατί εμποδίζουν την αρμονική παλαίωση του κρασιού.

5. Ο φωτισμός. Η κάβα πρέπει να είναι σκοτεινή. Το φως εμποδίζει την καλή συντήρηση του κρασιού και μεταβάλλει το χρώμα του.

6. Οι οσμές. Η κάβα δεν πρέπει να περιέχει προϊόντα με έντονη οσμή (κυρίως μαζούτ, πετρέλαιο, κρεμμύδια κ.λπ.)

7. Η οργάνωση. Τα μπουκάλια πρέπει να είναι τοποθετημένα στα ράφια, σε οριζόντια θέση. Έτσι αποφεύγεται η ξήρανση του φελλού που μπορεί να οδηγήσει στην οξείδωση του κρασιού.

Τα λευκά κρασιά τα οποία ωριμάζουν γρηγορότερα από τα ερυθρά τοποθετούνται χαμηλά για την καλύτερη προστασία τους από το φως.
Αμέσως πιο πάνω τοποθετούνται τα ροζέ και τα αφρώδη.
Τελευταία τοποθετούνται τα ερυθρά.

Τα αλκοολούχα ποτά διατηρούνται όρθια για να μην προσβάλλει η αλκοόλη το πώμα τους.

Η λίστα των κρασιών που παλιώνουν στην κάβα μας εξαρτάται ουσιαστικά από τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός μας. Παρόλα αυτά είναι χρήσιμο οι κάβες να περιέχουν μερικά μπουκάλια αφρώδους, λευκού ξηρού κρασιού, λευκού γλυκού, ελαφρού ερυθρού, ερυθρού και γλυκού κρασιού.

Κάθε κρασί πρέπει να καταναλώνεται μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο οποίο παρουσιάζει «το βέλτιστο» των οργανοληπτικών χαρακτηριστικών του.

Το διάστημα αυτό για τα περισσότερα λευκά, ροζέ και για τα ελαφρά ερυθρά κρασιά είναι 1-2 χρόνια. Καλό ειναι καθε 6 μήνες να δοκιμάζουμε ενα μπουκάλι για να ελέγχουμε το στάδιο εξέλιξης της παλαίωσης .


Οι ποικιλίες του κρασιού:



Cabernet Franc , Merlot ,
Cabernet sauvignon , Sauvignon Blanc , Chardonnay , Syrah Grenache Rouge ,
Ugni blanc

Αγιορήτικο , Αηδάνι Λευκό , Αθήρι ,
Ασύρτικο , Ζουμιάτικο , Κρασάτο ,
Λημνιό , Λιάτικο , Μανδηλαριά ,
Μαυροδάφνη , Μονεβασιά , Μοσχάτο ,
Μοσχόμαυρο , Μοσχοφίλερο , Μπεκάρι ,
Νεγκόσκα , Ξινόμαυρο , Ροδίτης ,
Ρομπόλα , Σαββατιανό , Σέφκα ,
Σταυρωτό

ΟΙΝΟΣ ΕΥΦΡΑΙΝΕΙ ΚΑΡΔΙΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Κυρά Σαρακοστή

Την πρώτη μερα μετά το τέλος της Αποκριας ονομάζουμε Καθαρά Δευτέρα , γιατί απο εκείνη την ημέρα σταματα η κατανάλωση καθε αρτύσιμου φαγητου και αρχίζει η "κάθαρση" σωματικά και ψυχικά , με την νηστεία που ονομάζουμε

Σαρακοστή λέμε τις 40 μέρες πριν από την Κυριακή του Πάσχα. Από πολύ παλιά υπάρχει η παράδοση να νηστεύουμε για να μιμηθούμε τη νηστεία που έκανε ο Χριστός στην έρημο. Παλαιότερα, τις τρεις πρώτες μέρες της νηστείας τις περνούσαν με ψωμί και νερό. Γι αυτό τρώμε " άζυμο άρτο " , την λαγάνα.

Ενα εθιμο που εχει σχεδόν χαθεί ειναι αυτό της Κυρά Σαρακοστής. Την χρησιμοποιούσαν σαν ενα ιδιόμορφο ημερολόγιο για να μετράν τις βδομάδες της νηστείας (Σαρακοστής).

Η κυρά Σαρακοστή στις περισσότερες περιοχές ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά. Απεικόνιζε μια γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, λόγω προσευχής, χωρίς στόμα, λόγω νηστείας, και με εφτά πόδια που αναπαριστούσαν τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής. Κάθε Σάββατο έκοβαν ένα πόδι και έτσι ήξεραν πόσες βδομάδες νηστείας απέμεναν μέχρι το Πάσχα. Το Μεγάλο Σάββατο, έκοβαν και το τελευταίο πόδι.

Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο. Τοποθετούσαν το σύκο αυτό μαζί με άλλα, και σε όποιον το έβρισκε θεωρούνταν ότι του έφερνε γούρι.

Την Κυρά Σαρακοστή που
'ναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας την φτιάχναν
με αλεύρι και νερό.

Για στολίδι της φορούσαν
στο κεφάλι εναν σταυρό
μα το στόμα της ξεχνούσαν
γιατι νήστευε καιρό.

Και τις μέρες της μετρούσαν
με τα πόδια της τα επτά.
Κόβαν ένα την βδομάδα
μέχρι 'νάρθει η Πασχαλιά.

Το πέταγμα του χαρταετού και τα κούλουμα ειναι ενα έθιμο που καθιερώθηκε πολυ αργότερα.

Ολη η επιτυχία για το πέταγμα του αετού βρίσκεται στα ζύγια του τα οποία πρέπει να σχηματίζουν ενα ισοσκελές τρίγωνο.

Μόλα ... καλούμπα λοιπόν και

Καλή Σαρακοστή